Τετάρτη 29 Απριλίου 2009
Πρωτομαγιά!!!
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHfO79G8QvbkcK737cgeZeXiAzU_1MH5HPMEb1jHKbpU1_nm7UfbL9x7WR7_6XsB7vGi4T87XZEQWGqCg-RS8hhm1JVnZZdzwlg8nx3x1WWfyXtNPvY3cFSTwhC-TC4-s7WQqfytPjC2QT/s1600/1May2009a.bmp
Παρασκευή 24 Απριλίου 2009
Πρωτομαγιά!!! Γιορτή της εργατικής τάξης ανά τον κόσμο!!!
Για μία ακόμα χρονιά εδώ...Στους δρόμους!!!Να αρπάξουμε τον Μάη από τα μαλλιά και να βροντοφωνάξουμε "ΔΕΝ ΕΙΝ'ΑΡΓΙΑ ΕΙΝ'ΑΠΕΡΓΙΑ!!!","ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ-ΛΑΪΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ-ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ Η ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ!!!"
Από κείνη την πρωτομαγιά στα κεντρικά των τραμ στο Σικάγο μέχρι σήμερα στην κρίση του 21ου αιώνα μπορεί να έχουν αλλάξει τα πρόσωπα αλλά δεν έχουν αλλάξει τα συνθήματα, οι απαιτήσεις...
Ο ΠΛΟΥΤΟΣ Σ'ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΠΑΡΑΓΟΥΝ!!!
ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ!!!
ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ ΜΙΣΘΟΙ!!!
35ωρο-5ήμερο-7ωρο!!!
1400 ΚΑΤΩΤΑΤΟΣ ΜΙΣΘΟΣ!!!
1120 ΚΑΤΩΤΑΤΗ ΣΥΝΤΑΞΗ!!!
Τρίτη 21 Απριλίου 2009
Γιατί έγινα ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ
«Θα ήταν σα να εγκαταλείπεις τον καλύτερό σου εαυτό»
Αποσπάσματα από συνέντευξη του Γ. Ρίτσου στον «Ρ» το 1987, διαβάστηκαν μεταξύ άλλων στην εκδήλωση που διοργάνωσε η ΠΚΣ. Αποσπάσματα όπου ο ίδιος ο ποιητής εξηγεί γιατί έγινε και γιατί έμεινε κομμουνιστής. Και σήμερα, σε πείσμα όλων αυτών που θέλουν ακριβώς να διαγράψουν ότι ο Ρίτσος ήταν, παρέμεινε ως το τέλος του και δημιούργησε ως κομμουνιστής... οι νέοι της ΠΚΣ κράτησαν αυτά τα λόγια στην ψυχή τους:
«Γιατί έγινα κομμουνιστής; Για ό,τι γίναμε όλοι μας. Γιατί διαπιστώσαμε ότι υπάρχει αδικία, εκμετάλλευση, γιατί υπάρχει καταπίεση και σαν άνθρωποι αντιστεκόμαστε σ' αυτό. Και ύστερα οργανωθήκαμε όλοι εμείς οι αδικημένοι, οι καταπιεσμένοι, οι εξευτελισμένοι, ενωθήκαμε με το ανθρώπινο όνειρο, να φτιάξουμε μια καλύτερη ζωή για όλους τους ανθρώπους. Οχι μονάχα για μας. Γιατί εμείς αυτά που φτιάχνουμε μπορεί να μην τα χαρούμε κιόλας. Αλλά έχουμε τη χαρά ότι κάποτε θα τα χαρούν κάποιοι. Γι' αυτό έγινα. Οπως γινήκατε όλοι σας. Οπως γίναμε όλοι μας.
Γιατί έμεινα; Θα μπορούσε κανένας, απ' τη στιγμή που ονειρεύτηκε έναν κόσμο καλύτερο κι απ' τη στιγμή που δούλεψε γι' αυτό τον κόσμο με όσες δυνάμεις είχε, μικρές, μεγάλες ή μέτριες, θα μπορούσε ποτέ να εγκαταλείψει; Θα ήταν σα να εγκατέλειπε τον καλύτερό του εαυτό.
(...) Γιατί, αν εσείς λέτε ότι εσείς μου χρωστάτε κάτι, ότι σας έδωσα κάτι, ότι είμαι κι εγώ ένας από τους οργανωτές του κοινωνικού συναισθήματος (εάν και όπως τελοσπάντων), εγώ σας χρωστώ πολύ περισσότερα. Τα δικά σας βιώματα, οι δικές σας εμπειρίες, η δική σας συντροφικότητα σε δύσκολες στιγμές, στη Μακρόνησο, στη Γυάρο, στη Λέρο, με στήριξαν. (...) Είναι, λοιπόν, όχι σα να εγκαταλείπω εσάς πια. Είναι σαν να εγκαταλείπω τον εαυτό μου. Δε θα μπορούσε να γίνει. Δεν μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου μακριά από σας. Γιατί σας χρωστάω πάρα πολλά, σύντροφοι.(...) Δε χρειαζόμουν κανένα εγκώμιο, ούτε να μου φέρνουν χρυσές πλάκες για να με τιμήσουν. Οχι. Λέγατε: Ο Ρίτσος είναι δικός μας. Για μένα η μεγαλύτερη συντροφιά κι η μεγαλύτερη αξία, το μεγαλύτερο βραβείο που δέχτηκα στη ζωή μου, ήταν η αγάπη σας, η αγάπη του κόσμου». (Συνέντευξη του Γ. Ρίτσου στον «Ρ», 27/3/1987)
Αποσπάσματα από συνέντευξη του Γ. Ρίτσου στον «Ρ» το 1987, διαβάστηκαν μεταξύ άλλων στην εκδήλωση που διοργάνωσε η ΠΚΣ. Αποσπάσματα όπου ο ίδιος ο ποιητής εξηγεί γιατί έγινε και γιατί έμεινε κομμουνιστής. Και σήμερα, σε πείσμα όλων αυτών που θέλουν ακριβώς να διαγράψουν ότι ο Ρίτσος ήταν, παρέμεινε ως το τέλος του και δημιούργησε ως κομμουνιστής... οι νέοι της ΠΚΣ κράτησαν αυτά τα λόγια στην ψυχή τους:
«Γιατί έγινα κομμουνιστής; Για ό,τι γίναμε όλοι μας. Γιατί διαπιστώσαμε ότι υπάρχει αδικία, εκμετάλλευση, γιατί υπάρχει καταπίεση και σαν άνθρωποι αντιστεκόμαστε σ' αυτό. Και ύστερα οργανωθήκαμε όλοι εμείς οι αδικημένοι, οι καταπιεσμένοι, οι εξευτελισμένοι, ενωθήκαμε με το ανθρώπινο όνειρο, να φτιάξουμε μια καλύτερη ζωή για όλους τους ανθρώπους. Οχι μονάχα για μας. Γιατί εμείς αυτά που φτιάχνουμε μπορεί να μην τα χαρούμε κιόλας. Αλλά έχουμε τη χαρά ότι κάποτε θα τα χαρούν κάποιοι. Γι' αυτό έγινα. Οπως γινήκατε όλοι σας. Οπως γίναμε όλοι μας.
Γιατί έμεινα; Θα μπορούσε κανένας, απ' τη στιγμή που ονειρεύτηκε έναν κόσμο καλύτερο κι απ' τη στιγμή που δούλεψε γι' αυτό τον κόσμο με όσες δυνάμεις είχε, μικρές, μεγάλες ή μέτριες, θα μπορούσε ποτέ να εγκαταλείψει; Θα ήταν σα να εγκατέλειπε τον καλύτερό του εαυτό.
(...) Γιατί, αν εσείς λέτε ότι εσείς μου χρωστάτε κάτι, ότι σας έδωσα κάτι, ότι είμαι κι εγώ ένας από τους οργανωτές του κοινωνικού συναισθήματος (εάν και όπως τελοσπάντων), εγώ σας χρωστώ πολύ περισσότερα. Τα δικά σας βιώματα, οι δικές σας εμπειρίες, η δική σας συντροφικότητα σε δύσκολες στιγμές, στη Μακρόνησο, στη Γυάρο, στη Λέρο, με στήριξαν. (...) Είναι, λοιπόν, όχι σα να εγκαταλείπω εσάς πια. Είναι σαν να εγκαταλείπω τον εαυτό μου. Δε θα μπορούσε να γίνει. Δεν μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου μακριά από σας. Γιατί σας χρωστάω πάρα πολλά, σύντροφοι.(...) Δε χρειαζόμουν κανένα εγκώμιο, ούτε να μου φέρνουν χρυσές πλάκες για να με τιμήσουν. Οχι. Λέγατε: Ο Ρίτσος είναι δικός μας. Για μένα η μεγαλύτερη συντροφιά κι η μεγαλύτερη αξία, το μεγαλύτερο βραβείο που δέχτηκα στη ζωή μου, ήταν η αγάπη σας, η αγάπη του κόσμου». (Συνέντευξη του Γ. Ρίτσου στον «Ρ», 27/3/1987)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)